Metoda Weroniki Sherborne (inaczej: Metoda Ruchu Rozwijającego) to jedna z metod wspomagających terapię dzieci z zaburzeniami rozwoju. Podczas reguralnych spotkań w małych grupach dziecko ćwiczy w parze z rodzicem lub wolontariuszem. Dzieci wykonują ćwiczenia ruchowe, które rozwijają świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni, umiejętność wchodzenia w relację oraz komunikację.
Metoda Ruchu Rozwijającego stworzona została przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne. Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym. Wielu dorosłych i dzieci ceni w metodzie prostotę i naturalność oraz sporą dawkę radosnej zabawy. Jest bardzo rozpowszechniona i popularna w Polsce.
Korzenie metody wiążą się z Rudolfem Labanem, który żył na przełomie XIX i XX wieku i został uznany za pierwszego współczesnego choreologa. Laban podjął próbę uporządkowania i zapisania ruchu. Proponował umiejscawiać ruch na osiach: przód – tył, prawo – lewo, góra – dół oraz na płaszczyznach: drzwiowej, stołowej i poprzecznej. Te elementy w połączeniu dają sześcian. W późniejszym czasie Laban umieszczał ruch w dwudziestościanie, twierdząc, że zapisuje wszystkie możliwości ruchowe człowieka.
W Niemczech, gdzie Laban wówczas mieszał, zaczęły powstawać „chórki labanowskie” – grupy tancerzy, które tańczyły odtwarzając zapisy ruchu. Laban wyjechał do Anglii, gdzie założył Manchester Art of Movement Studio oraz ośrodek badawczy Art of Movement Centre pod Londynem. W ramach prac powstało swoiste pismo, którym można oznaczyć wszystkie ruchy człowieka. Weronika Sherborne była uczennicą a później współpracowniczką Rudolfa Labana.
Weronika Sherborne dodała do analizy ruchu cele pedagogiczne. Najwyższym celem oddziaływania przez ruch było dla niej budowanie osobowości poprzez budowanie więzi oraz stymulowanie prawidłowego rozwoju i korygowanie zaburzeń. Metoda jest naturalna i prosta ze względu na to, że wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest naturalną zabawą dziecka z dorosłym we wczesnym dzieciństwie – nazywane są tak wszystkie zabawy w bliskim kontakcie tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się.
Ćwiczenia Ruchu Rozwijającego wpływają pozytywnie na: świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi kontaktu. Sherborne i Laban za bardzo istotną uznali świadomość własnego ciała a zwłaszcza środka ciała. Wiele dzieci z zaburzeniami rozwoju ma zaburzoną świadomość ciała, co uniemożliwia im prawidłowe kontrolowanie własnych ruchów.
Dziecko dzięki Metodzie Sherborn poznaje swoje ciało, uczy się orientacji w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne). Dodatkowo dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie sprawstwa (umiem to zrobić) i poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna). Poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z partnerem zabawy wyzwala twórczą energię.
Zajęcia Metodą Ruchu Rozwijającego prowadzone są w grupach. Najbardziej optymalne są grupy 6- 14 osobowe. Nie ma ograniczeń wiekowych dla uczestników, ale najczęściej w zajęciach biorą udział dzieci w wieku szkolnym i przedszkolnym. Dobrze jest, żeby każde dziecko miało dorosłego partnera, może to być rodzic, wolontariusz lub starsze dziecko. Skład grupy powinien być raczej stały. Zajęcia powinny odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu, około godziny. Ważne jest odpowiednie miejsce i warunki takie jak: parkietowe podłoże, otwarte okno, luźne i wygodne ubranie. Zajęcia zwykle prowadzą dwie osoby.
Sesje zajęć metodą Weroniki Sherborne prowadzone są dla dzieci z zaburzeniami rozwoju. Jest to metoda dodatkowa – wspierająca główne metody terapeutyczne.
Zajęcia prowadzone są również dla dzieci z innymi wyzwaniami: niepełnosprawnością intelektualną, z mózgowym porażeniem dziecięcym, z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania, z niekorzystnych środowisk wychowawczych, z głuchymi i niewidomymi.
Powitanie stopami: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, wszyscy wyciągają nogi przed siebie i witają się dotykając palcami stóp.
Iskierka: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, prowadzący ściska dłoń siedzącego obok niego dziecka, ono podaje uścisk dłoni sąsiadowi i w ten sposób iskierka przechodzi przez cały krąg.
Koncert na plecach: dorosły klęczy obok leżącego na brzuchu dziecka. Dorośli grają palcami na plecach dzieci, najpierw delikatnie opuszkami palców a następnie kantami dłoni i całymi dłońmi. Zmieniają siłę i rytm uderzeń.
Przeciąganie: dorośli i dzieci leżą „w rozsypce” na podłodze. Przeciągają się (jak po przebudzeniu) i każdy próbuje zagarnąć jak najwięcej przestrzeni dla siebie.
Relacja „Z” – Fala: 2-3 dorosłych wykonuje obok siebie klęp podparty. Dziecko kładzie się na ich plecach na brzuchu. Dorośli lekko kołyszą się na boki, do przodu i do tyłu oraz zataczając kółka.
Relacja „przeciwko” – Spychacz: dorosły i dziecko siedzą w rozkroku na podłodze plecami do siebie. Na przemian odpychając się stopami próbują przesunąć partnera (dorosły ustępuje, gdy wyczuwa, że dziecko użyło do tego całej swojej siły).
Relacja „razem” – Podskoki w trójkach: dwóch dorosłych stoi po obu stronach dziecka, podtrzymując je za ręce oraz pod łokcie. Dziecko trzyma łokcie jak najbliżej tułowia. Dorośli pomagają mu podskoczyć, wykonać skok do przodu, kilka kroków do przodu lub pokonać przeszkodę.
Przykładowe ćwiczenia można obejrzeć na youtubie, dzięki uprzejmości rodziców i terapeutów, którzy dzielą się swoją pracą.
Jakie są Wasze doświadczenia związane z Metodą Ruchu Rozwijajacego?
Źródła:
